هر آدمی درون خـود کوزه ای دارد که با عقـاید، باورها و دانشی که از محیط
اطرافش می گیرد، پر می شود.
این کوزه اگــر روزی پر شود، یاد گـرفتن آدمی تمام می شـود، نه که نتـواند، دیگر
نمی خواهد چیز بیشتری یاد بگیرد.
پس تفکّر را کنار می گذارد و با تعصّب از کوزۀ باورهایش دفاع می کند و حتّی برای
آن می میرد. امّا آدم غیر متعصّب تا لحظۀ مرگ در حال پر کردن کوزه و صدها بار
محتوای آن را تغییر داده است.
اگر ما مدّتی است که افکارمان تغییر نکرده، بدانیم که این مدّت فکر نکرده ایم،
آب هم اگر راکد بماند، فاسد می شود.
